Ook moet hij tegen een stootje kunnen; vaak staat hij in een niet zo ideale omgeving. In de industrie wordt gebruik gemaakt van ruwweg drie typen printers: inkjet, thermal direct en thermal transfer.
Inkjet
Met deze techniek wordt er direct inkt op het materiaal (etiket/product) gespoten.
Thermal direct
Direct thermisch printen: een warmtegevoelig materiaal (papier of kunststof) wordt m.b.v. een thermische printkop op de gewenste plaatsen warm gemaakt zodat je op die plaatsen een afdruk krijgt. De afdruk verschijnt direct op het thermisch materiaal. Het nadeel van deze methode kan zijn dat, o.a. door temperatuursinvloeden (zon), de afdruk op den duur vervaagt/verdwijnt; het materiaal is immers warmtegevoelig. Als het etiket niet echt lang houdbaar hoeft te zijn omdat het bijvoorbeeld een adres- of prijsetiket is dan vervalt dit nadeel natuurlijk.
Thermal transfer
Thermisch printen m.b.v. een inktfolie: tussen de thermische printkop en het te bedrukken materiaal bevindt zich een inktfolie, dit is een kunststof drager voorzien van inkt in vaste vorm. Wanneer de inkt, door de thermische printkop, wordt verhit, smelt op die plaatsen de inkt en zet zich vast op het materiaal. In tegenstelling tot de thermal direct methode is de bedrukking ongevoelig voor weersinvloeden. Er zijn zelfs inktfoliesoorten (mooi Scrabblewoord - 3x woordwaarde?) verkrijgbaar die bestand zijn tegen oliën en andere chemische stoffen.
Wat zijn etiketten?
Etiketten zijn "stickers" die op een dragermateriaal (papier of kunststof) zijn geplakt. Wanneer ze er zo opgeplakt zouden zijn, zouden ze wel eens zó vast kunnen zitten dat ze er niet meer af te halen zijn. Dat wil je niet. Het dragermateriaal is daarom voorzien van een siliconenlaagje. Het etiket blijft er wel op zitten maar is er toch makkelijk af te halen.
Toepassing
Novexx heeft geen inkjetprinters in het programma.
Thermal direct en thermal transfer: de printer wordt voorzien van een rol met zelfklevende etiketten, deze etiketten liggen achter elkaar, gescheiden door een tussenruimte, op het dragermateriaal. Via een computer wordt de informatie naar de printer gestuurd en deze zal het ingegeven aantal etiketten printen. De geprinte etiketten kunnen handmatig op de producten worden geplakt of kunnen worden opgewikkeld voor later gebruik. Ze kunnen b.v. op een etiketteermachine worden geplaatst die ze automatisch op de producten aanbrengt.

Een sensor detecteert het product, geeft een startsignaal aan de labeler die op zijn beurt een etiket afgeeft en op het product aanbrengt. Dit product kan zeer verschillend zijn, b.v. een doos, fles, potje, ampul, enzovoort. Je kunt aan de bovenkant, zijkant, onderkant, rondom etiketteren, kortom: je kunt het zo gek niet bedenken of er kan wel een etiket op. Kijk maar eens in de supermarkt. Het voordeel van zo'n etiketteermachine is dat je bijvoorbeeld producten op een transportbandje laat lopen en telkens, wanneer er één langskomt, er een etiket op kan laten plakken zonder dat je er zelf iets aan hoeft te doen. Nou ja, wanneer de rol etiketten op is moet je die natuurlijk wel vervangen door een nieuwe....
De labeler kan een etiket aanbrengen met dezelfde snelheid als die waarmee het product langskomt (synchroon etiketteren). Ook is het mogelijk de snelheid waarmee het etiket vrijkomt automatisch aan te passen aan de snelheid waarmee het product langskomt. Zelfs de plaats van het etiket op het product blijft dan gelijk bij wisselende transportsnelheid van dit product. Wanneer het niet mogelijk is om het etiket synchroon aan te brengen, omdat het etiket b.v. verdiept of op een moeilijk bereikbare plaats moet worden aangebracht, dan kan je ervoor kiezen het etiket met behulp van een vacuümvoetje (een houdertje met gaatjes of sleuven erin waarop een vacuüm staat zodat het etiket daarop wordt vastgezogen) aan te brengen. Dat vacuümvoetje, waaronder het etiket is vastgezogen (met de lijmlaag naar het product toe), plaats je b.v. op een luchtcilinder, de cilinder wordt bediend, brengt het etiket naar het product en drukt het erop. Dit heet asynchroon- of intermitterend etiketteren. Deze manier van etiketteren is vooral handig wanneer het product op het moment van etiketteren stilstaat. Natuurlijk zijn er nog veel meer manieren om een etiket aan te brengen, b.v. aanblazen - het etiket wordt dan op het product geblazen.

Meestal kun je het printgedeelte uitschakelen als je eens een keertje alleen maar een etiket moet aanbrengen zonder dat er iets op geprint moet worden. In de meeste gevallen zal het printgedeelte natuurlijk ingeschakeld zijn. Hoe gaat e.e.a. in zijn werk? Het printgedeelte bedrukt het etiket (thermal direct of thermal transfer) en het apply-gedeelte kan dit bedrukte etiket aanbrengen op het product. Op deze manier ben je natuurlijk uiterst flexibel: voor elk verschillend product kan je de betreffende informatie op het etiket printen en direct aanbrengen. Je vangt dus twee vliegen in één klap. Je kunt zelfs verder gaan: stel je voor, je hebt verschillende producten die al van een barcode zijn voorzien. Op al die producten wil je een etiket hebben met de inhoudsgegevens. Alle producten liggen door elkaar. Aan de hand van de barcode weet je wat voor product het is. Wanneer je op de computer een database samenstelt met de diverse productgegevens, gekoppeld aan de barcode, dan kan je alle producten van het juiste etiket voorzien:
1.-het product wordt getransporteerd.
2.-de barcode wordt gelezen door een scanner.
3.-de gegevens gaan naar de computer.
4.-de computer zoekt in de database naar de betreffende productgegevens.
5.-de computer stuurt deze data naar de print & apply installatie.
6.-het etiket wordt geprint en aangebracht.
Dit was maar één voorbeeldje. Er zijn legio toepassingsgebieden.